الان تو شرایطش نیستم، ولی حس می‌کنم فقط چیزایی می‌تونن آدم رو عمیقن غمگین کنن، که حضورشون، رخ دادنشون، بودنشون و درکل حس کردن‌شون باعث عمیق‌ترین خوشحالیامون بوده.

بی‌رحمانه‌ست، ولی هرچی فکر می‌کنم می‌بینم مرگ آدمی که نمی‌شناختمش، صرفن می‌تونه متأسفم کنه و شاید کمی به فکر وادار بشم. اما برای دیر خوابیدن کسی که دوستش دارم (با هر نسبتی. خانواده، پارتنر، دوست و...) می‌تونم ساعت‌ها حرص بخورم یا بشینم برای خستگیش گریه کنم.

باور کنم شما اینطوری نیستید، یا غریزه‌ی انسانی‌تون رو می‌پذیرید؟