17 دقیقه بدون وقفه پشت تلفن اشک ریختم و تا می‌تونستم از چیزهایی که آزارم می‌داد گفتم. آخرش؟ گریه تبدیل شد به بغضی که با خنده همراه بود. 

امشب تو کلاسش از خودابرازی گفت. گفت سندهای شرم این‌روزهاتون بعدن تبدیل می‌شن به سندی برای اینکه فخر بفروشید. 

همه‌چیز رو حل می‌کنم. همه‌چیز رو. هیچی قرار نیست همینطوری که الان هست پیش بره. 

راه‌حلش رو می‌دونم. 

یک‌ماهی از تابستون، با یکی از همکارانم، یه گروهی زدیم و یه لیست از تسک‌های روزانه‌مون نوشتیم. شب‌ها تیک می‌زدیم و اگرم چیزی بود که بهش نرسیده بودم، یا بخشی از 3 ساعت مطالعه روزانه‌م بود، یا پیاده‌روی روزانه. اما بیش از 90 درصد موارد موجود تیک می‌خورد. 

پس چاره نوشتنه. نوشتن همیشه معجزه می‌کنه. 

نوشتن باعث می‌شه بفهمم کجام. بفهمم چی داره روحم رو خراش می‌ده. بفهمم چرا روزهام اینقدر راحت می‌گذره. بفهمم چی می‌شه که روزی که آزمون دارم، وبینار بذارم و مجبور باشم برم جلسه‌ی مجموعه‌ای که عملن کار خاصی جز تدریس توش انجام نمی‌دم. 

نوشتن باعث می‌شه برای تدریس‌های بی‌پایان چهارشنبه‌ها آماده بشم و موضوع پیدا کنم. 

نوشتن باعث می‌شه یادم نره کی وقتی می‌ره سفر، برای کسی که تابه‌حال ندیدتش هدیه میاره...

معجزه‌ی نوشتن برای همه خود نوشتنه، ولی برای تو خودتی. نوشتن بهت فرصت می‌ده خودت رو بشناسی.

یکسال پیش بود. اتاق رو برای تولدت تزئین کرده بودم. اومدن و نیومدنت فرق چندانی نداشت. یادته؟ اما خب... به‌هرحال. دوباره هفتم دی شد. تولدت مبارک!

کاش بدونی هرکاری می‌کنم و هرطوری که حرف می‌زنم، به‌خاطر خودته.

دست از سر خواب‌هام بردار! 

«مبینا تو تا الان به همه‌ی اون چیزایی که برات مهم بوده و خواستی رسیدی. تو دوست‌داشتی اونجا باشی و الان هستی.

تو دختر قوی‌ای هستی مبینا. 

دختر قوی از نظر من گاهی گریه می‌کنه، خسته می‌شه، ناراحت می‌شه... اما مهم اینه که قطع امید نمی‌کنه و همه‌چیو درست می‌کنه.

مبینا، من خیلی خوشحالم که برای سلامت روانت ارزش قائلی و می‌دونی چی بهش آسیب می‌زنه. اگه دیدیم داره بهت ضربه می‌زنه، حذفش می‌کنیم.»

- لمیز، ۶ آذر ٠٢، ٢٠:۴۵