همینطوری که داشتم خط‌چشمم که ریخته بود زیر چشمم رو پاک می‌کردم گفتم: «بعد که می‌گم باید خط‌چشمی بگیرم که نریزه می‌گی چرا.»
برگشتم و وقتی نگاه متعجبش رو دیدم اصلاح کردم: «البته که تو نگفتی چرا. ولی خب هرچی اصلن. من یه خط‌چشم خوب می‌خوام، که نریزه.»
بچه‌ها شما می‌دونید زندگی‌تون چطوری داره می‌گذره؟
من هیچ‌کاری نمی‌کنم چون باید درس بخونم. درنتیجه کلی از استاد و کارفرمام حرف می‌شنوم.
درس هم که می‌خونم، می‌بینم اصلن کافی نیست.
چیکار باید بکنم با خودم؟
الان تو شرایطش نیستم، ولی حس می‌کنم فقط چیزایی می‌تونن آدم رو عمیقن غمگین کنن، که حضورشون، رخ دادنشون، بودنشون و درکل حس کردن‌شون باعث عمیق‌ترین خوشحالیامون بوده.
بی‌رحمانه‌ست، ولی هرچی فکر می‌کنم می‌بینم مرگ آدمی که نمی‌شناختمش، صرفن می‌تونه متأسفم کنه و شاید کمی به فکر وادار بشم. اما برای دیر خوابیدن کسی که دوستش دارم (با هر نسبتی. خانواده، پارتنر، دوست و...) می‌تونم ساعت‌ها حرص بخورم یا بشینم برای خستگیش گریه کنم.
باور کنم شما اینطوری نیستید، یا غریزه‌ی انسانی‌تون رو می‌پذیرید؟
از کجا باید بگم؟
همه‌چیز خیلی طولانیه. فقط می‌دونم که سکه‌ی یه پنی می‌خوام.
ته قلبم پر از ناامیدیه، اما بذار تظاهر کنم به شانسی که همراه یه پنی به زندگیم میاد اطمینان دارم.
شما می‌دونید از کجا می‌تونم یه پنی بخرم؟
